چهل روز گذشت و از آن روز به بعددیگر نه خنده هایم، خنده است و نه زندگیم زندگی، گویا آتشی در جانم شعله افکند که با هیچ آبی خاموش نمیشود و هر روز که میگذرد بیشتر شعله می گیرد و آرامش در من به دردی عظیمی تبدیل شده است..
چهل روز گذشت و من باور ندارم که دیگر پدری در کنارم نیست که مرحم دردهایم باشد و تکیه گاه روزهای که در این دنیای پر از هیاهو دچارش می شوم و تنها نگاه تو کافی بود برایم که امید را در دلم شعله ور سازد..
دلم تنگم و در تمام این چهل روز بغضی عظیمی از نبودن در گلویم خانه کرده است و زندگی بی تو دیگر آن رنگی را ندارد که باید داشته باشد..
                                می سپارمت بخدا و همچنان به امید دیدارت در دنیایی بهتر و دیگر به زندگیم ادامه                                       میدم..     

چهلمین روز درگذشت آن فرزانه پاک را به همه دوستان تسلیت  میگویم